Ζουν στην έρημο Καλαχάρι της Μποτσουάνας, στην Ναμίμπια και την Νότιο Αφρική σε ομάδες των 3-50 ατόμων, με ένα κυρίαρχο ζευγάρι και πολλούς βοηθούς και ζουν 5-15 χρόνια. Κατά κανόνα, τα κυρίαρχα θηλυκά ζευγαρώνουν και γεννούν μικρά και τα κατώτερα στην ιεραρχία θηλυκά βοηθάνε στη φροντίδα των μικρών. Κυοφορούν 70 μέρες, 2-5 μικρά, έχουν βάρος το αρσενικό 797γρ max και το θηλυκό 969γρ. max και μήκος 24-29 εκ. Είναι παμφάγες, αλλά η διατροφή τους αποτελείται κυρίως από έντομα, αυγά, αμφίβια, μικρά πουλιά και θηλαστικά, ακόμα και φίδια και σκορπιούς, αφού έχουν ανοσία στο δηλητήριό τους. Τρώνε επίσης διάφορα φυτά και σπόρους. Το κυριότερο χαρακτηριστικό τους είναι ότι σε τακτά χρονικά διαστήματα στέκονται όρθιες για αρκετή ώρα πατώντας στα πίσω πόδια τους χρησιμοποιώντας την ουρά τους ως στήριγμα. Το βράδυ μένουν σε υπόγειες φωλιές, ενώ βγαίνουν έξω μόνο κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τα μέλη της ομάδας φυλάνε εναλλάξ για θηρευτές, όπως αετούς, γεράκια και τσακάλια, σε όρθια στάση, σε ένα υπερυψωμένο σημείο, παράγοντας προειδοποιητικούς ήχους που περιέχουν πληροφορίες για το είδος του θηρευτή, την απόσταση και την ταχύτητά του.

Είναι ρωμαλέο ζώο, με μήκος 75-90 εκ., μαζί με την 25 εκ. ουρά που φέρει 5-10 μαύρους δακτυλίους και έχει βάρος περίπου 10 κιλά. Τα μικροσκοπικά μπροστινά του πόδια μοιάζουν με ανθρώπινα χέρια. Ζει κυρίως σε δάση κοντά στο νερό, αλλά και κοντά σε μεγάλες πόλεις των Η.Π.Α. Είναι νυκτόβιο και παμφάγο, τρεφόμενο με μικρόσωμα ζώα, καρπούς κλπ. Συνηθίζει να τρίβει την λεία του στα μπροστινά του πόδια πριν την καταβροχθίσει και το ίδιο κάνει μέσα στην ποτίστρα δίνοντας την εντύπωση ότι «πλένει» την λεία του. Αναρριχάται με ευκολία και συνήθως κρύβεται σε κουφάλες δέντρων. Όταν κάνει πολύ κρύο, κοιμάται για μεγάλα χρονικά διαστήματα, αλλά δεν πέφτει σε γνήσια χειμερία νάρκη. Το θηλυκό γεννά συνήθως 3-4 νεογνά μετά από κύηση 60-73 ημερών. Πολυπράγμον, μεθοδικό και έξυπνο, το ρακούν είναι αξιαγάπητο κατοικίδιο κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του, ενώ όσο μεγαλώνει γίνεται νευρικό και οξύθυμο. Λόγω της ιδιαίτερης αδυναμίας του για αυγά, νεοσσούς, καλαμπόκι και πεπόνια, προκαλεί καταστροφές στην γεωργία και την ορνιθοτροφία. Κυνηγιέται τόσο για την γούνα του όσο και για την σάρκα του.

Ο μαύρος κύκνος (Cygnus atratus) βρίσκεται κυρίως στην Αυστραλία κι έγινε για πρώτη φορά γνωστός στους Ευρωπαίους το 1697. Είναι μονογαμικός, επωάζει 35-48 μέρες, 4-6 αυγά και είναι το μόνο είδος κύκνου όπου το αρσενικό συμμετέχει στην εκκόλαψη, επιτρέποντας στο θηλυκό να εξοικονομήσει ενέργεια ώστε να μπορεί να ξαναζευγαρώσει σύντομα. Ζευγαρώνει εφ' όρου ζωής με ένα ταίρι και αν αυτό πεθάνει συνήθως δεν προσπαθεί να βρει άλλο. Τρέφεται με υδρόβια φυτά και άλγη και ζει ανά ζεύγη σε μεγάλες λίμνες, ποτάμια και μερικές φορές κατά μήκος των ακτών. Το άνοιγμα των φτερών του φτάνει τα 2 μέτρα και το ύψος του έως 1,40. Το βάρος τους είναι το αρσενικό έως 8,7 κιλά το θηλυκό έως 7,2 κιλά και ζει 40 χρόνια. Το φτέρωμά του είναι κυρίως μαύρο, αλλά τα εξωτερικά πρωτεύοντα και δευτερεύοντα φτερά είναι λευκά. Κατά την διάρκεια της ετήσιας πτερόρροιας, μετά την περίοδο αναπαραγωγής, τα λευκά φτερά πέφτουν αφήνοντας τον κύκνο ανίκανο να πετάξει για περίπου ένα μήνα. Είναι το κρατικό έμβλημα της Δυτικής Αυστραλίας και εμφανίζεται στην σημαία της.

Έχουν μακρύ λαιμό, βαρύ σώμα, μεγάλα πόδια, ενώ πετούν με αργά χτυπήματα των φτερών και τον λαιμό εκτεταμένο, ο οποίος φέρει 23-25 σπονδύλους, Μεταναστεύουν πετώντας σε διαγώνιο σχηματισμό ή σε σχηματισμό V, πετώντας σε μεγάλο ύψος. Τρέφονται με υδρόβια φυτά τσαλαβουτώντας επιφανειακά στα ρηχά νερά, συχνά διπλώνουν το ένα πόδι πίσω στην πλάτη και παράγουν μια ποικιλία φωνών. Είναι κοινωνικοί, εκτός από την περίοδο της αναπαραγωγής. Τρέφονται με σπόρους και ρίζες φυτών, σκουλήκια και όστρακα. Ζευγαρώνουν με έναν σύντροφο ισόβια, το θηλυκό επωάζει κατά μέσον όρο 6 αβγά ενώ το αρσενικό είναι άγρυπνος φύλακας. Τα μικρά γεννιούνται με κοντό λαιμό και χνουδωτά, αν και είναι ικανά να πετούν και να κολυμπούν μόλις μερικές ώρες αφού εκκολαφθούν. Οι γονείς τα φροντίζουν προσεκτικά για πολλούς μήνες, ενώ σε ορισμένα είδη η μητέρα τα μεταφέρει στην πλάτη της. Τα νεαρά, ανώριμα άτομα φέρουν γκρι ή καφέ στικτό φτέρωμα για 2 ή και περισσότερα χρόνια. Ενηλικιώνονται κατά το 3ο έτος και ζουν 20 χρόνια σε φυσική κατάσταση και μέχρι 50 χρόνια σε κατάσταση αιχμαλωσίας.

Η ονομασία μοναχός (Monk) προήλθε από το γκρι χρώμα στο πρόσωπο, το μέτωπο και το στήθος. Προέρχονται από την Νότιο Αμερική αλλά πλέον βρίσκονται στις ΗΠΑ και στις νότιες χώρες της Ευρώπης όπως η Ελλάδα. Αντέχουν σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, μέχρι και -27 βαθμούς Κελσίου. Το μήκος τους φτάνει τα 28 εκατοστά, ζυγίζουν μέχρι 113 γρ. και ζουν 20-30 χρόνια. Τρώνε σπόρους, βότανα, φρούτα, μούρα, μπουμπούκια, άνθη και έντομα. Τα θηλυκά είναι 10% μικρότερα σε μέγεθος αλλά μόνο με τεστ DNA βρίσκουμε το φύλο τους. Είναι ο μόνος παπαγάλος που χτίζει τη φωλιά του με μικρά ξυλάκια, αντί να σκάβει τρύπα σε κορμούς δέντρων. Αναπαράγονται σε αποικίες, σε μονογαμικά ζευγάρια, χτίζοντας μία μεγάλη φωλιά(στη φύση φτάνει το μέγεθος μικρού αυτοκινήτου), με πολλές εισόδους για κάθε ζευγάρι, επωάζοντας 24 ημέρες, συνήθως 5-7 αυγά. Είναι εξαιρετικά έξυπνοι και καλοί μαθητές στην ομιλία της ανθρώπινης γλώσσας. Γύρω στους 6 μήνες αρχίσουν να λένε λέξεις που ακούνε από το κοντινό τους περιβάλλον. Συχνά παρατηρείται να εξασκούνται μόνοι τους κάνοντας διάλογο με τον εαυτό τους. Το σφύριγμα και οι μιμήσεις μελωδιών αποτελεί αγαπημένη τους δραστηριότητα. Επίσης είναι φημισμένοι για το εξαιρετικό τους χιούμορ και την παιχνιδιάρικη διάθεση.

Προέρχονται από την Κεντρική και Νότιο Αμερική, την Καραϊβική και το Μεξικό και ζουν σε υγρά τροπικά δάση, δασικές εκτάσεις και την σαβάνα. Έχουν πολύχρωμο
φτέρωμά, μεγάλο, γαμψό, δυνατό, συνήθως μαύρο ράμφος και περιοχές με δέρμα γύρω από το πρόσωπο, ενώ έχουν δύο δάκτυλα μπρος και δύο πίσω. Τα φτερά στο πρόσωπό τους είναι μοναδικά σαν τα δακτυλικά μας αποτυπώματα. Έχουν μέγεθος από 70 έως 96 εκ. βάρος περίπου 1200 γρ. ενώ είναι από τα μακροβιότερα οικόσιτα κατοικίδια και ζουν ως 75 χρόνια. Έχουν μοναδικό χαρακτήρα και είναι ευφυείς με ικανότητα ομιλίας αν εκπαιδευτούν από μικροί. Γενικά είναι κοινωνικοί μη επιθετικοί και δένονται συναισθηματικά με τον ιδιοκτήτη τους όπως ακριβώς και τα σκυλιά. Προτιμούν να αναρριχώνται στο πιο ψηλό σημείο ροκανίζοντας κομματάκια ξύλου, προκειμένου να γυμνάζονται και να διατηρούνται σε φόρμα. Τρώνε μείγμα σπόρων, ξηρών καρπών και φρέσκα φρούτα και λαχανικά. Στην φύση μειώνονται συνεχώς λόγω της καταστροφής τους φυσικού τους περιβάλλοντος και της λαθροθηρίας και είναι σκόπιμο να γίνεται αναπαραγωγή σε συνθήκες εκτροφής. Είναι μονογαμικοί γεννούν από 2-4 αυγά που εκκολάπτουν από 24-28 μέρες και μετά από ένα τρίμηνο περίπου οι νεοσσοί έχουν αναπτυχθεί πλήρως και μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν.

Είναι από τις από τις μικρότερες και πιο σπάνιες φυλές αλόγων του κόσμου, αφού υπάρχουν μόνο 260 σε όλη την Ελλάδα εκ των οποίων τα 187 ζουν στη Σκύρο. Κατατάσσεται στα πόνι αν και μορφολογικά είναι όπως τα μεγαλόσωμα άλογα αλλά με ύψος ως 116 εκ. και βάρος ως 150 κιλά. Είναι αρχαία φυλή αλόγων, συγγενής με ορεσίβιες φυλές μικρόσωμων αλόγων, τα οποία μετανάστευσαν από την Αλάσκα κατά μήκος της Ασιατικής ορεινής αλυσίδας και έφτασαν στην Ευρώπη πριν από 12.000 χρόνια. Έχει κοινές ρίζες με το άλογο της Πίνδου, απόγονος των αλόγων που ο Αχιλλέας είχε μαζί του στην Τροία και είναι συνδεδεμένο με τα άλογα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτής της φυλής είναι τα άλογα που απεικονίζονται στην ζωφόρο του Παρθενώνα ενώ πιθανότατα στο νησί της Σκύρου τα έφεραν Αθηναίοι έποικοι τον 5ο αιώνα π.Χ. Στα νεότερα χρόνια χρησιμοποιούνταν για αγροτικές εργασίες και αθλητικές-πολιτιστικές εκδηλώσεις. Πλέον από τον Οκτώβριο μέχρι τον Μάιο αφήνονται ελεύθερα στο βουνό Κόχυλα, στα νοτιοανατολικά του νησιού ενώ το καλοκαίρι επιστρέφουν στους ιδιοκτήτες τους λόγω έλλειψης τροφής και νερού.

Επιστημονικά ονομάζεται Kobus leche kafuensis και είναι φυτοφάγο θηλαστικό της οικογένειας των βοοειδών. Ζει στις πεδιάδες Κάφουε στην κεντρική Ζάμπια και τρώει χόρτα και υδρόβια φυτά σε ανοιχτές και πλημμυρικές πεδιάδες. Χρησιμοποιούν το νερό ως προστασία από τους θηρευτές γιατί τα πόδια τους καλύπτονται με μια υδατο-απωθητική ουσία που τους επιτρέπει να κινούνται γρήγορα μέσα στα ρηχά, σε ύψος γονάτου, νερά ενώ τα οπίσθια πόδια είναι κάπως μακρύτερα για τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων σε ελώδες έδαφος. Τα αρσενικά φθάνουν τα 135 κιλά ενώ τα θηλυκά τα 89 και το μήκος τους τα 1,75μ με ύψος εως 1,12μ. Ζευγαρώνουν τον χειμώνα και μετά από κυοφορία 7 – 8 μηνών γεννούν ένα μικρό. Ζουν 15 χρόνια ως μοναχικά αρσενικά, ομάδες θηλυκών ως 10 ατόμων και κατά την περίοδο του ζευγαρώματος σε ανάμεικτα κοπάδια ως 20 ατόμων. Ο πληθυσμός τους στη φύση είναι 50.000-70.000 άτομα και βάσει IUCN (Διεθνής Ένωση για την Διατήρησητης Φύσης) θεωρείται τρωτό είδος. Βασικές απειλές του είναι ο ανταγωνισμός στη βοσκή με τα οικόσιτα βοοειδή το παράνομο κυνήγι και η καταστροφή των βιοτόπων του.

Είναι το κατ΄εξοχήν εξημερωμένο ζώο εργασίας σε εκτεταμένες περιοχές ανά την υφήλιο και απαντούν κυρίως στην Αφρική, όπου όλες οι καμήλες είναι αραβικές και την Ασία, όπου υπάρχουν πολλές βακτριανές (με διπλή καμπούρα), ενώ απαντά σε άγρια κατάσταση μόνον στην Αυστραλία. Είναι φυτοφάγα θηλαστικά και γεννούν ένα μικρό μετά από μια περίοδο κύησης 15 μηνών. Οι αραβικές καμήλες δεν ιδρώνουν μέχρι τους 42°C θερμοκρασία σώματος. Αποθηκεύουν ενέργεια μέσω της καμπούρας τους που μπορεί να φθάσει μέχρι τα 36 κιλά και αποτελείται από λίπος και ινώδη ιστό. Η συγκέντρωση των αποθεμάτων λίπους σε μία περιοχή του σώματος και όχι στον υποδόριο ιστό, διευκολύνει την απαγωγή της θερμότητας από το σώμα. Σε θερμοκρασίες έως 40° C αντέχουν χωρίς νερό έως 15 ημέρες. Μπορούν να αντέξουν απώλεια ύδατος μεγαλύτερη του 30% της σωματικής τους μάζας, κάτι που θα ήταν θανατηφόρο για τα άλλα θηλαστικά, ενώ μπορούν να πιουν ακόμη και θαλασσινό νερό. Μια καμήλα μπορεί να μεταφέρει ως 300 κιλά για πάνω από 20 χλμ. και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η παρουσία τους στις αφιλόξενες ερημικές περιοχές όπου ζει είναι ανεκτίμητη γιατί χωρίς αυτές, η επιβίωση των ανθρώπων εκεί θα ήταν εξαιρετικά δύσκολη, η δε μετακίνησή τους πιθανόν αδύνατη.

Είναι θηλαστικό που ανήκει στην οικογένεια των Καμηλιδών, είναι δηλαδή συγγενές της καμήλας. Είναι εξημερωμένο είδος που εκτράφηκε επιλεκτικά από τα Γκουανάκο. Έχει ύψος πάνω από 1 μέτρο, βάρος πάνω από 100 κιλά και ζει 15-25 έτη. Το τρίχωμά του είναι μακρύ, με χρώμα καστανοκόκκινο, λευκό ή μαύρο, ανάλογα με το είδος. Ζει στην Νότιο Αμερική ενώ απόλυτα συνδεδεμένη με τα λάμα ήταν η ζωή των ανθρώπων στις κορδιλιέρες των Άνδεων όπου χρησιμοποιούσαν από πολύ παλιά τα αρσενικά για μεταφορές και άλλες εργασίες, καθώς είναι πολύ ανθεκτικά στο κρύο και μπορούν να διανύσουν 30 χιλιόμετρα την ημέρα κουβαλώντας πάνω από 60 κιλά. Επίσης, είναι γενικά υπάκουα ζώα και έχουν καλή ισορροπία, μπορούν δηλαδή να σκαρφαλώσουν σε αρκετά δύσκολα μονοπάτια. Τείνουν να υιοθετούν πρόβατα στις οικογένειές τους και να τα υπερασπίζονται σαν να ήταν Λάμα. Για αυτό το λόγο τα χρησιμοποιούν συχνά για να φυλάνε πρόβατα, κατσίκια και άλογα. Τα θηλυκά δεν χρησιμοποιούνται για την μεταφορά, αλλά για την παραγωγή μαλλιού. Κυοφορούν για 10 μήνες, και γεννάνε ένα μόνο μικρό, το οποίο μέσα σε ενάμιση χρόνο έχει δημιουργήσει δική του οικογένεια. Το μαλλί του λάμα είναι εξαιρετικής ποιότητας, το γάλα του είναι πόσιμο και το κρέας του είναι εδώδιμο.

Ο Ευρασιατικός Μπούφος είναι ένα πολύ μεγάλο γλαυκόμορφο, που απαντάται και στον ελλαδικό χώρο και σε όλη την Ευρασία και έχει μήκος 59-73 εκ., άνοιγμα φτερών 138-170 εκ. και βάρος μέχρι 4,6 κιλά. Μπορεί να ζήσει έως και 60 χρόνια σε αιχμαλωσία, αλλά στη φύση τα 20 χρόνια είναι το ανώτατο όριο. Τρέφεται με μικρά θηλαστικά (λαγούς, ποντίκια, αρουραίους, σκαντζόχοιρους), και πουλιά (πέρδικες, κορακοειδή, γλάρους, πάπιες κλπ.) που τα συλλαμβάνει στα κλαδιά την ώρα που κοιμούνται. Τα χτυπά με τις φτερούγες του για να ξυπνήσουν και τα πιάνει την ώρα που πάνε να πετάξουν. Τρώει επίσης βατράχους, σαλιγκάρια κλπ Κάθε Μάρτιο το θηλυκό γεννά 2–5 αυγά, τα οποία τα επωάζει μόνο του επί 35 ημέρες. Στο διάστημα αυτό, το αρσενικό φροντίζει για τη διατροφή του θηλυκού. Όταν γεννηθούν οι νεοσσοί, τους περιποιούνται και οι δύο γονείς και τους ταΐζουν με βατράχια, ποντίκια, μεγάλα έντομα κλπ. Ο ευρασιατικός μπούφος σε διεθνές επίπεδο δεν κινδυνεύει, όμως σε συγκεκριμένες περιοχές π.χ. σε πολλές περιοχές της Ευρώπης είναι απειλούμενο είδος. Στον κόσμο υπάρχουν περίπου 250.000-2.500.000 άτομα. Στην Ελλάδα ο αναπαραγόμενος πληθυσμός εκτιμάται σε 200-500 ζευγάρια, ενώ άλλες εκτιμήσεις τον θέλουν να ξεπερνά τα 500 ζευγάρια.

Το λευκό παγώνι ανήκει στο είδος των ορνιθόμορφων, για αυτό θεωρείται μια ξεχωριστή φυλή κοτόπουλων. Από την αρχαιότητα αναγνωρίζεται ως το πιο όμορφο πουλί στον κόσμο. Τα παγώνια, τα οποία πάντα βρισκόντουσαν σε εκτεταμένους κήπους και πάρκα των πλουσίων, αποτελούσαν χάρμα οφθαλμών για τους ευρωπαίους ευγενείς. Παράλληλα, στην Ανατολή ήταν λατρεμένα ως ιερά πλάσματα. Ακόμα και ο Βούδας δεν έμεινε αδιάφορος για αυτά τα πτηνά και σε μερικές εικόνες φαίνεται, πως ο ίδιος τα ιππεύει. Η περιγραφή του παγωνιού υπάρχει ακόμα και στο αρχαίο επικό.
Το λευκό αρσενικό πτηνό, φυσικά, είναι πέρα από κάθε ανταγωνισμό και αξίζει λίγα λόγια παραπάνω. Είναι το πιο εντυπωσιακό και μαγευτικό πουλί από όλες τις ποικιλίες παγωνιών. Όταν εξαπλώνει την ουρά του, αυτή μοιάζει με μια χνουδωτή δαντελωτή βεντάλια. Τα συγκεκριμένα παγώνια έγιναν οικόσιτα πτηνά στα μέσα του 19ου αιώνα. Το παγώνι-αλμπίνο είναι πάντα εντελώς λευκό. Μόνο που αυτό δεν είναι αλμπίνο, με την ακριβή έννοια της λέξης. Καθιστά ένα γενετικό υποείδος με μπλε μάτια. Μερικές φορές υπάρχουν και πραγματικά πτηνά φαινότυπου με τον αλφισμό, αλλά εκείνα έχουν κόκκινα μάτια, όπως όλα τα ζώα με το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό.

Στη δεκαετία του 1960, Κινέζικοι χοίροι μικρού βάρους στάλθηκαν σε ζωολογικούς κήπους στην Αμερική. Οι ιδιώτες σύντομα ξεκίνησαν να τα αγοράζουν ως κατοικίδια ζώα κι έτσι άρχισαν να εμφανίζονται παντού, από τα συγκροτήματα διαμερισμάτων της Νέας Υόρκης ως τις μικρές προαστιακές κατοικίες. Το πρότυπο της φυλής, όταν αναπτυχθεί πλήρως, δεν είναι περισσότερο από 60 εκ. ύψος και 80 κιλά βάρος. Χρησιμοποιούνται για ιατρική έρευνα, στην τοξικολογία, φαρμακολογία, πειραματική χειρουργική, πνευμονολογία, καρδιολογία, μεταμόσχευσης και μελέτες γήρανσης. Είναι χρήσιμοι στη μελέτη της ανθρώπινης ασθένειας διότι λόγω του μικρού βάρους τους και της της υψηλής νοημοσύνης τους, είναι εύκολο να διαχειριστούν σε ένα εργαστηριακό περιβάλλον. Για παράδειγμα, οι επιστήμονες εργάζονται για να μελετήσουν τη δυνατότητα χρήσης καρδιών χοιριδίων για μεταμοσχεύσεις ανθρώπινων καρδιακών οργάνων και έχει γίνει δουλειά για να τροποποιηθούν γενετικά οι ιστοί των χοίρων που θα γίνουν αποδεκτοί από το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα . Τα μίνι γουρουνάκια διατηρούνται συνήθως ως κατοικίδια ζώα λόγω του μεγέθους τους, της γλυκιάς τους φυσιογνωμίας και της εξυπνάδας τους. Έχει μάλιστα εξελιχθεί μέσω γενετικής τροποποίησης κι ένα σούπερ μίνι γουρουνάκι ύψους 18 εκ. το οποίο έχει μεγάλη απήχηση ως κατοικίδιο όπως ακριβώς και οι ράτσες μικρόσωμων σκύλων.

Υπάρχουν περίπου 25 είδη με καταγωγή από την Ασία.
Σύμφωνα με την μυθολογία οι Αργοναύτες έφεραν στην Ευρώπη το φασιανό τον κοινό (Phasianus colchicus). Το όνομά του το οφείλει στον ποταμό Φάσι στην Κολχίδα, όπου φέρονται να τον συνάντησαν για πρώτη φορά.

Εξημερώθηκε στο Βιετνάμ πριν από 10.000 χρόνια. Ο παγκόσμιος πληθυσμός είναι γύρω στα 24 δις κοτόπουλα, γύρω στα 4 για κάθε άνθρωπο, κάτι που αντανακλά το πόσο σημαντική είναι η κότα για την διατροφή μας.

Είναι μια φυλή οικόσιτης κατσίκας που πήρε το όνομά της από την Άγκυρα της Τουρκίας (Ankara keçisi), γνωστή ως Angora και βρίσκεται σε αυτή την περιοχή από την Παλαιολιθική εποχή. Απεικονίζεται στην οπίσθια όψη των τραπεζογραμματίων των 50 λιρών της Τουρκίας (1938-1952). Οι πρώτες αίγες Angora εισήχθησαν στην Ευρώπη από τον Κάρολο Β’, ιερό Ρωμαίο αυτοκράτορα, γύρω στο 1554. Παράγουν την λαμπερή ίνα που είναι γνωστή ως mohair. Η παραγωγή τους φτάνει τα 5 κιλά μαλλιού ανά έτος και δεν σχετίζονται άμεσα με τα πρόβατα. Η Τουρκία, η Αργεντινή, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Νότια Αφρική είναι οι κορυφαίοι παραγωγοί μοχέρ ενώ δευτερεύοντες η Νέα Ζηλανδία και η Αυστραλία. Για πολύ καιρό εκτρέφονταν μόνο για τα λευκό τρίχωμά τους αλλά σήμερα παράγουν λευκό, μαύρο (βαθύ μαύρο έως γκρι και ασήμι), κόκκινο (ξεθωριάζει όσο μεγαλώνουν) και καστανό μαλλί. Οι κατσίκες Angora είναι πιο ευαίσθητες σε εξωτερικά παράσιτα από παρόμοια ζώα, καθώς το τρίχωμά τους είναι πιο πυκνό. Δεν είναι παραγωγικές στην κτηνοτροφία, ούτε πολύ ανθεκτικές ενώ είναι ιδιαίτερα ευαίσθητες κατά τις πρώτες μέρες της ζωής και έχουν υψηλές θρεπτικές απαιτήσεις λόγω της ταχείας ανάπτυξης των τριχών τους.

Προέρχεται από τα νησιά Σέτλαντ (Βόρεια της Σκωτίας) και κυρίως από το νησί Φούλα το οποίο βρίσκεται στις βορειο-ανατολικές ακτές της Σκωτίας και έχει μόλις 38 κατοίκους. Από πολλούς αποκαλείται η «Άκρη του Κόσμου» και αποτελεί ένα από τα πιο απομακρυσμένα νησιά της Βρετανίας. Το νησί αποτελεί τον τόπο καταγωγής των πόνυ σέτλαντ ήδη από την Εποχή του Χαλκού. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζει ο Independent η αναλογία των πόνυ προς τους κατοίκους στο νησί είναι 50 προς 1. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε για τη μεταφορά φυκιών για καύσιμη ύλη αλλά σταδιακά, λόγω του χαμηλού του ύψους που είναι λιγότερο από 106cm, χρησιμοποιήθηκε εκτενώς στα ορυχεία κάρβουνου της Αγγλίας. Τα Πόνυ Σέτλαντ εξημερώθηκαν το 500 Π.Χ. και έχουν χρησιμοποιηθεί μέχρι και για όργωμα. Λόγω του κρύου κλίματος από όπου αρχικά προέρχονται έχουν πυκνό και αδιάβροχο τρίχωμα. Τρώνε χορτάρι, τριφύλλι, βρώμη, κριθάρι. Πλέον το συναντάμε σε όλο τον κόσμο κυρίως ως κατοικίδιο λόγω του ήπιου χαρακτήρα του αλλά και για ιππασία από μικρά παιδιά.

Ενδιαφέρουσα πληροφορία: Στην κατηγορία των Ιπποειδών, τα Πόνυ Σέτλαντ είναι τα πιο δυνατά σε αναλογία με το μέγεθος τους.

Προέρχεται από τον Αρχαίο Ελληνικό Μολοσσό τον οποίο ο Μέγας Αλέξανδρος χρησιμοποίησε στις εκστρατείες του, όπως και ο Πύρρος Βασιλιάς της Ηπείρου, ενώ ο Πλάτωνας κάνει λόγο για τα χαρίσματά του και το θάρρος του. Εκτρέφεται αιώνες τώρα για τη φύλαξη κοπαδιών, στο απομονωμένο περιβάλλον της οροσειράς της Πίνδου. Η διαχείριση των ποιμνίων στα ορεινά βοσκοτόπια καθώς και η μετακίνησή των περισσοτέρων κοπαδιών από τα χειμαδιά (πεδινές βοσκές) στα ορεινά (θερινές βοσκές) κ.ο.κ. γινόταν με αργούς ρυθμούς σε συγκεκριμένα δρομολόγια, κατά τα οποία οι σκύλοι έπρεπε να προστατεύουν το κοπάδι συνεχώς. Ο σκύλος αυτός αποτελεί έναν άριστο φύλακα που προλαμβάνει τις ζημιές στο κτηνοτροφικό κεφάλαιο αντιμετωπίζοντας τα αγρίμια που απειλούν τα κοπάδια, είτε με καταδίωξή τους, είτε με συμπλοκή σώμα προς σώμα. Είναι ρωμαλέος, με καλή σωματική διάπλαση που την χαρακτηρίζει ο ισχυρός σκελετός και η καλή μυϊκή κάλυψη, ικανός να κινείται όλη μέρα κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες, σε δύσβατες περιοχές και με τις ελάχιστες απαιτήσεις σε τροφή. Στον ποιμενικό χαρακτήρα του ζώου διακρίνονται επίσης αντοχή, μυϊκή δύναμη, ένστικτο φύλαξης, ανεξαρτησία δράσης, υψηλή αίσθηση του ζωτικού χώρου, επιθετικότητα προς τα άγρια ζώα, θάρρος, πίστη στην ομάδα και αφοσίωση στο κοπάδι και τον ιδιοκτήτη του.

Επιστημονική Ονομασία: Dolichotis patagonum

Κατανομή: Αργεντινή.

Διατροφή: Φυτοφάγο. Χόρτα, θάμνους.

Βιότοπος: Άνυδρα βοσκοτόπια, έρημοι με θάμνους

Κυοφορία: 100 μέρες, ~2 μικρά

Κοινωνική δομή: 1 – 29 ζευγάρια.

Βάρος: 7-9 κιλά.

Διαστάσεις: μήκος: 60-80εκ

Πληθυσμός στη φύση: Άγνωστος, μειώνεται

Διάρκεια Ζωής: ~14 υπό τη φροντίδα του ανθρώπου

Απειλές: καταστροφή του βιοτόπου τους, κυνήγι για το δέρμα τους, ανταγωνισμός για τροφή με εισαχθέντα φυτοφάγα όπως τα πρόβατα και ο Ευρωπαϊκός λαγός και ασθένειες που προήλθαν από την εισαγωγή του Ευρωπαϊκού λαγού.

Κατάσταση IUCN: Σχεδόν απειλούμενο

Πληροφορίες: Σε αντίθεση με τα άλλα τρωκτικά, τα μάρα είναι μονογαμικά. Το δέσιμο του ζευγαριού διατηρείται κυρίως από τον αρσενικό, ο οποίος ακολουθεί το θηλυκό παντού. Την μαρκάρει με ούρα, αφήνει εκκρίσεις από αδένες του πρωκτού γύρω της και κόπρανα και υπερασπίζεται την περιοχή γύρω της. Συνεπώς, η περιοχή γύρω από το θηλυκό αποτελεί μια κινούμενη επικράτεια.

Επιστημονική Ονομασία: λατ. Pavo, ελλ. Ταώς.
Προέλευση: Κίνα.
Διατροφή: Είναι παμφάγο και τρώει σιτάρι, φρούτα, έντομα, μικρά θηλαστικά και ερπετά.
Επώαση: 1 μήνα/ 4-5 αυγά.
Κοινωνική δομή: Ζευγάρια ή μικρές ομάδες.
Μήκος: Το αρσενικό 1,25 μ. χωρίς την ουρά του.
Διάρκεια Ζωής: 25-40 χρόνια

Πληροφορίες: Το παγώνι ζει στα ανοιχτά δάση και αναζητεί την τροφή του είτε στο χάραμα της ημέρας είτε αμέσως πριν από το ηλιοβασίλεμα. Παρουσιάζει έντονο φυλετικό διμορφισμό, καθώς το αρσενικό έχει διαφορετική εμφάνιση από το θηλυκό. Τα παγώνια ζευγαρώνουν κατά την περίοδο των βροχών.
Στην Ευρώπη ήρθε από την Κίνα κατά την αρχαιότητα και εξημερώθηκε με άγνωστο τρόπο. Ήταν γνωστό στη Μεσοποταμία, την Αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη. Ήταν πιστευτό ότι το προστάτευαν οι Θεοί και ήταν συνηθισμένο να βρίσκεται στους ναούς και στις αυλές των πλούσιων σπιτιών.
Ενδιαφέρουσα πληροφορία: Σήμερα στην Ινδία το παγώνι είναι προστατευόμενο είδος.

Η Ouessant είναι μια φυλή προβάτων η οποία μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα υπήρξε αποκλειστικά στο νησί Ouessant, στα ανοικτά των ακτών της Βρετάνης. Η φυλή σχεδόν εξαφανίστηκε και σώθηκε από μια ομάδα Αριστοκρατών, οι οποίοι επέτρεψαν στα πρόβατα να βόσκουν στη γη που περιβάλλει τα κτήματά τους. Εξακολουθεί να είναι μια σπάνια φυλή σήμερα και θεωρείται ότι είναι η μικρότερη στον κόσμο με ύψος που δεν ξεπερνά τα 50 cm. Το εξαιρετικά μικρό μέγεθος του Ouessant αποδίδεται στην κακή βόσκηση στο νησί. Μερικοί άνθρωποι υποδεικνύουν ότι η φυλή Ouessant κατέβηκε από μια φυλή Viking που υα μετέφερε στα πλοία και τα άφησε πίσω της στις κατακτημένες χώρες.
Τα περισσότερα Ouessant έχουν μαύρο ή σκούρο καφέ χρώμα, με τα αρσενικά να έχουν μεγάλα κέρατα. Η φυλή χρησιμοποιείται κυρίως για την παραγωγή μαλλιού μιας και φέρει ένα παχύ fleece από μακρύ μαλλί με ένα πυκνό υπόστρωμα. Οι νησιώτες επέλεξαν μαύρα πρόβατα για αναπαραγωγή για το προτιμώμενο χρώμα τους μιας και μαύρα ρούχα φορέθηκαν από έγγαμες γυναίκες σε φτωχές αγροτικές κοινότητες στη νότια Ευρώπη και δυτικά της Ιρλανδίας τουλάχιστον μέχρι τις αρχές του 1900.
Στο Παρίσι, η κυβέρνηση της πόλης άρχισε πρόσφατα να χρησιμοποιεί ένα μικρό κοπάδι από πρόβατα Ouessant για να βόσκουν δημόσια εδάφη.

Επιστημονικά ονομάζεται Hystrix indica και ζει στην Τουρκία, Ν.Δ. Ασία έως την Ινδία. Τρώει φυτικό υλικό όλων των ειδών, σπόρους, ρίζες, φρούτα αλλά και κόκαλα, ως πηγή ασβεστίου για να μεγαλώνουν τα αγκάθια. Είναι ευπροσάρμοστα σε κάθε περιβάλλον και αν και προτιμούν τις βραχώδεις πλαγιές λόφων, μπορούν επίσης να βρεθούν σε τροπικούς και εύκρατους θαμνότοπους, λιβάδια και δάση. Βρίσκονται επίσης στην οροσειρά των Ιμαλαϊων, σε υψόμετρο μέχρι 2400 μ. Θεωρούνται παρασιτικό είδος για τις καλλιέργειες από τους ντόπιους, οι οποίοι τα πιάνουν για τροφή. Ζουν έως 20 χρόνια είτε μοναχικά είτε σε ομάδες έως 5 ατόμων. Ζυγίζουν από 11 έως 18 κιλά και το μήκος τους είναι 70-90 εκ., με την ουρά να προσθέτει 8-10 εκ. Κάθε αγκάθι είναι καφετί ή μαύρο στο χρώμα, με εναλλασσόμενες ζώνες του λευκού και το μήκος τους είναι 15-30 εκ. Είναι συνήθως μονογαμικά και κυοφορούν 118 μέρες γεννώντας 2-4 μικρά το χρόνο.

Όταν βρίσκονται σε επιφυλακή ή όταν επιτίθεται, σηκώνουν τα αγκάθια τους και με μια απότομη κίνηση προς τα πίσω επιτίθεται προκαλώντας σοβαρό τραυματισμό και μερικές φορές θάνατο. Το είδος είναι κυρίως νυκτόβιο και την μέρα φωλιάζει σε βραχώδεις σπηλιές. Μπορεί να φαίνονται λίγο αδέξια, ωστόσο μπορούν να σκαρφαλώνουν σε δέντρα και να κολυμπάνε.

Επιστημονική Ονομασία: Capra aegagrus cretica
Κατανομή: Κρήτη και κάποια μικρά κοντινά νησιά.
Διατροφή: Φυτοφάγο. φύλλα θάμνων και δέντρων, χόρτα.
Βιότοπος: Απόκρημνες ορεινές περιοχές
Βάρος: αρσενικό: 45-90 κιλά, θηλυκό: 25-55 κιλά
Διαστάσεις: 1,29-1,52μ. ύψος 55-90εκ
Κυοφορία: Κυοφορία 150-160 μέρες, 1-2 μικρά
Διάρκεια ζωής: ~22 έτη
Πληθυσμός στη Ελλάδα: ~2.000
Κατάσταση: IUCN στην Ελλάδα: Κινδυνεύον
Απειλές: Διασταύρωση με οικόσιτα κατσίκια και παράνομο κυνήγι.

Πληροφορίες:
Το κρι-κρι εισήχθη τη Νεολιθική Εποχή από την Ασία στην Κρήτη και αργότερα διασταυρώθηκε με οικόσιτα κατσίκια και μιας και δεν εμφανίζεται πουθενά αλλού θεωρείται ενδημικό είδος της Κρήτης. Δεν είναι ξεχωριστό υποείδος του αγριοκάτσικου αλλά ένα άγριο κατσίκι καταγόμενο από τα πρώτα κοπάδια εξημερωμένων κατσικιών στη Μικρά Ασία και άλλα μέρη της ανατολικής Μεσογείου περί το 8000 με 7500 π.Χ.

Το αγρινό (γνωστό και ως μουφλόν) είναι είδος άγριου προβάτου και ανήκει στην οικογένεια Αιγώδη και θεωρείται ο ένας από τους δύο προγόνους όλων των σημερινών εξημερωμένων προβάτων. Τα χρώματά του είναι συνήθως καφέ και κόκκινο. Τα αρσενικά έχουν πάντοτε κέρατα, ενώ τα θηλυκά μπορεί να έχουν ή να μην έχουν. Τα κέρατά τους κάνουν μια σχεδόν πλήρη περιστροφή και έχουν μήκος περίπου 85 εκατοστά.
Η προέλευση του αγρινού είναι η Νοτιοδυτική Ασία, όπου υπάρχει το ασιατικό αγρινό (Ovis orientalis). Εισήχθηκαν στα νησιά της Κορσικής, της Σαρδηνίας, της Ρόδου και της Κύπρου κατά τη νεολιθική εποχή, πιθανόν ως εξημερωμένα ζώα, όπου εγκλιματίστηκαν τις τελευταίες μερικές χιλιάδες χρόνια στην ορεινή ενδοχώρα των νησιών αυτών. Από αυτά προέκυψε το είδος ευρωπαϊκό αγρινό. Στην Κύπρο το αγρινό έγινε ενδημικό είδος (δηλαδή συναντάται μόνο στην Κύπρο) το Κυπριακό αγρινό Ο αριθμός του Κυπριακού αγρινού απαριθμείται στις 3.000. Εμφανίζεται στα κυπριακά κέρματα ευρώ των 1,2 και 5 λεπτών κι εμφανιζόταν επίσης στην οπίσθια όψη του χαρτονομίσματος των 10 λιρών Κύπρου. Επίσης οι Κυπριακές Αερογραμμές έχουν ως σύμβολό τους το αγρινό

Επιστημονική Ονομασία: Dama dama
Βάρος: 60 Kg
Διάρκεια Ζωής: 15 χρόνια.
Κύηση: 8 μήνες.
Νεογνά: 1-2
Οικότοπος: Δάση και λιβάδια.
Διατροφή: Χορτάρι, καλαμπόκι, δημητριακά. Θηρευτές: Αλεπού, λύκος, σκύλος, άνθρωπος.
Κατηγορία: Θηλαστικά.
Προέλευση: Ιθαγενές στη δυτική Ευρασία. Στην Ελλάδα σε άγρια μορφή ζει μόνο στην Ρόδο.

Πληροφορίες: Το πλατώνι είναι ένα μεσαίου μεγέθους ελάφι. Την εποχή του χειμώνα η ράχη του ζώου, ο λαιμός και τα αυτιά του έχουν χρώμα σκούρο γκρι. Χαρακτηριστικές είναι οι άσπρες βούλες που είναι διάσπαρτες κυρίως στο πάνω μέρος του σώματός τους, που χρησιμεύουν κυρίως για το καμουφλάζ των ζώων.

Ενδιαφέρουσες πληροφορίες: Τα κέρατα των αρσενικών πέφτουν κάθε χρόνο τον Μάιο και ξαναφυτρώνουν σιγά – σιγά μέχρι τον Σεπτέμβριο. Για κάθε χρόνο ηλικίας τους προστίθεται στα καινούργια κέρατα και μία μύτη στο πλατύκερο τμήμα.

Είναι υποείδος της οικόσιτης αγελάδας με προέλευση από την νότια Ασία. Κατάγονται από τον άγριο ταύρο Άουροχς που εξαφανίστηκε από την εποχή του πολιτισμού της κοιλάδας του Ινδού ποταμού λόγω διασταύρωσης με εξημερωμένα είδη και καταστροφής του ενδιαιτήματος του. Αρχαιολογικά ευρήματα υποδεικνύουν ότι το είδος είχε εισαχθεί στην Αίγυπτο το 2000 π.χ από την Μέση ανατολή. Αργότερα εξαπλώθηκε στην Υποσαχάρια Αφρική ανάμεσα στο έτος 700 και 1500 και στο Κέρας της Αφρικής γύρω στο 1000 μ.Χ. Κύρια χαρακτηριστικά του ζεμπού είναι ένα λιπώδες εξόγκωμα (καμπούρα) στην άκρη της ράχης, πτυχές δέρματος, οι οποίες κρέμονται προς τα κάτω και σχηματίζουν ένα είδος προγουλιού και κρεμαστά αυτιά. Είναι καλά προσαρμοσμένα στο να επιβιώνουν στο σκληρό περιβάλλον των τροπικών και είναι ανθεκτικά στις υψηλές θερμοκρασίες, τις ασθένειες και την υγρασία. Εκτρέφονται ευρέως στις χώρες των τροπικών. Φτάνουν σε σεξουαλική ωριμότητα στην ηλικία των 44 μηνών ενώ η κύηση διαρκεί κατά μέσον όρο 285 ημέρες. Χρησιμοποιούνται για αγροτικές εργασίες όπως το να σέρνουν κάρα, για το κρέας, το γάλα, το δέρμα και την κοπριά τους. Από τα οστά και τα κέρατα του κατασκευάζονται μαχαίρια. Το κρέας του ζώου δεν βρίσκεται σε υψηλή εκτίμηση και θεωρείται σκληρό και χαμηλής ποιότητας. Στην Ινδία το ζεμπού συμβολίζει τον Νάντι, τον ιερό ταύρο του θεού Σίβα.

Επιστημονική Ονομασία: Capra aegagrus hircus
Προέλευση: Δυτική και Κεντρική Αφρική
Βάρος: 15 – 30 Kg
Διάρκεια Ζωής: 15 χρόνια
Κύηση: 5 μήνες
Νεογνά: 1-4
Κατηγορία: Θηλαστικά

Πληροφορίες: Η πυγμαία κατσίκα αναπτύχθηκε από την κατσίκα νάνο της Αφρικής από όπου μεταφέρθηκε στην Ευρώπη πρωτίστως από τους Βρετανούς κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας. Στη συνέχεια εισήχθησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες από ευρωπαϊκούς ζωολογικούς κήπους τη δεκαετία του 1950. Είναι ανθεκτικό ζώο και προσαρμόζονται σε διάφορα κλίματα. Γεννάει έναν έως τέσσερις νεογνά κάθε εννέα έως δώδεκα μήνες μετά από μια περίοδο κύησης πέντε μηνών και παράγει μεγάλες ποσότητες γάλακτος για το μέγεθος της. Το ύψος στο ακρώμιο είναι από 40 έως 50 cms.

Ενδιαφέρουσα πληροφορία: Οι τράγοι μαρκάρουν την περιοχή τους με την έντονη μυρωδιά που εκκρίνουν, ειδικά κατά την περίοδο αναπαραγωγής.

Βάρος: 2-2,5 Kg
Διάρκεια Ζωής: 4-10 χρόνια
Κύηση: 1 μήνα
Νεογνά: 4-12
Διατροφή: χόρτο, πράσινα φυλλώδη λαχανικά.
Θηρευτές: Αλεπού, λύκος, σκύλος, άνθρωπος
Κατηγορία: Θηλαστικά
Πληροφορίες: Το κουνέλι (αρχ. κόνικλος) είναι μικρό θηλαστικό της οικογένειας των λαγοειδών που ζουν σε πολλά σημεία του κόσμου. Έχουν μήκος σώματος από 40-50 εκατ. του μέτρου, κοντή ουρά, τρίχες δέρματος παχιές με διάφορα χρώματα, που ποικίλουν ανάλογα με τη φυλή, αυτιά μακριά και πόδια με νύχια. Υπάρχουν επτά διαφορετικά γένη στην οικογένεια. στα οποία ταξινομούνται τα κουνέλια ενώ υπάρχουν πολλά ακόμα είδη κουνελιών, τα οποία, μαζί με το Συλβίλαγο, το πίκα (pika, λαγόμορφο θηλαστικό της Ασίας) και το λαγό σχηματίζουν την τάξη Lagomorpha.
Ενδιαφέρουσα πληροφορία: Η λέξη κουνέλι δεν είναι όρος της συστηματικής βιολογίας. Χρησιμοποιείται για αυτά τα είδη διάφορων γενών, που μοιάζουν με το ευρωπαϊκό κουνέλι, ενώ τα άλλα είδη των γενών αυτών ονομάζονται λαγός ή πίκα.