Ελληνικός Ποιμενικός

Προέρχεται από τον Αρχαίο Ελληνικό Μολοσσό τον οποίο ο Μέγας Αλέξανδρος χρησιμοποίησε στις εκστρατείες του, όπως και ο Πύρρος Βασιλιάς της Ηπείρου, ενώ ο Πλάτωνας κάνει λόγο για τα χαρίσματά του και το θάρρος του. Εκτρέφεται αιώνες τώρα για τη φύλαξη κοπαδιών, στο απομονωμένο περιβάλλον της οροσειράς της Πίνδου. Η διαχείριση των ποιμνίων στα ορεινά βοσκοτόπια καθώς και η μετακίνησή των περισσοτέρων κοπαδιών από τα χειμαδιά (πεδινές βοσκές) στα ορεινά (θερινές βοσκές) κ.ο.κ. γινόταν με αργούς ρυθμούς σε συγκεκριμένα δρομολόγια, κατά τα οποία οι σκύλοι έπρεπε να προστατεύουν το κοπάδι συνεχώς. Ο σκύλος αυτός αποτελεί έναν άριστο φύλακα που προλαμβάνει τις ζημιές στο κτηνοτροφικό κεφάλαιο αντιμετωπίζοντας τα αγρίμια που απειλούν τα κοπάδια, είτε με καταδίωξή τους, είτε με συμπλοκή σώμα προς σώμα. Είναι ρωμαλέος, με καλή σωματική διάπλαση που την χαρακτηρίζει ο ισχυρός σκελετός και η καλή μυϊκή κάλυψη, ικανός να κινείται όλη μέρα κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες, σε δύσβατες περιοχές και με τις ελάχιστες απαιτήσεις σε τροφή. Στον ποιμενικό χαρακτήρα του ζώου διακρίνονται επίσης αντοχή, μυϊκή δύναμη, ένστικτο φύλαξης, ανεξαρτησία δράσης, υψηλή αίσθηση του ζωτικού χώρου, επιθετικότητα προς τα άγρια ζώα, θάρρος, πίστη στην ομάδα και αφοσίωση στο κοπάδι και τον ιδιοκτήτη του.